เรื่องราวของฉัน

[Tawanida]

เราเป็นคนๆหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เป็นประจำพวกเราเป็นคนเขินอาย ไม่มีความเชื่อมั่น ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากสหายและคนรอบข้าง จนถึงพวกเราไม่อยากไปโรงเรียนหรืออกนอกบ้าน แม้กระนั้นบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ดีที่สุดเพราะเหตุว่าครอบครัวชอบต่อว่าและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนพวกเราอายุ12เราถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวยาวนานหลายวันเนื่องจากแม่ไปเฝ้าคุณตาที่ป่วยไข้ที่โรงพยาบาล เราเริ่มมีความคิดว่าไม่มีใครต้องการพวกเราเลย พอถึงตอนปิดภาคการศึกษาเราเริ่มมีอาการใจลอย ไม่ค่อยพูด มิได้พอใจคนที่อยู่รอบข้าง ทุกๆวันพวกเราก็เล่นเพียงแค่โทรศัพท์ไม่ค่อยทานข้าว เราอยู่อย่างนั้นติดต่อกันนาน แต่เมื่อแม่มีความคิดเห็นว่าเราเริ่มแปรไป แม่ก็กล่าวว่าเราติดแต่โทรศัพท์ไม่สนใจการเล่าเรียนถึงได้ทึ่มอยู่แบบนี้ พวกเรารู้สึกเสียใจมากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบประโลมพวกเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนพวกเราก็ท้อสำหรับในการเรียนมากแต่ว่าก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร เราไม่สนใจผู้ที่บูลลี่จนเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมพวกเราไล่เก็บงานจนรู้สึกว่าครบแล้ว แต่ว่าเมื่อตรวจเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จเราทำเพียงแต่ข้อเดียวเมื่ออาจารย์ถามคะแนนพวกเราบอกคุณครูว่าได้1คะแนน พวกเราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกครูว่าร้ายแรงก็ได้โดนครูติว่า "คุณใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะทึ่มขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเสียใจ  จนถึงแทบร้องแม้กระนั้นพวกเราก็เก็บความรู้สึกไว้เพื่อนฝูงก็พากันหัวเราะพวกเรา หลังจากนั้นเราก็ไม่รู้ควรทำเช่นไรกับชีวิต จนเดี๋ยวนี้

บทความจาก [url=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou]storyblogforyou[/url]