ฝึกหัดเดินลำพังถ้าเกิดไม่มีใครจะได้เดินด้วยตัวเองได้

[Fern751]

กำแน่นเท่าใดก็สู ญ เ สี ย มากมายเพียงแค่นั้น

ราว การกำทรายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่นทรายก็หล่นออกมาจากมือมากเพียงแค่นั้นที่ควรจะ

ถนอมต้องทราบถนอม เพราะ เมื่อใดที่คุณ สู ญ เสียไปสิ่งนั้น คนนั้นอาจเป็นสิ่งที่มีราคาที่ทำให้


คุณเ จ็ บ ป ว ด รวมทั้งเสียใจที่สุดก็เป็นได้เมื่อใด ที่รู้สึกหดหู่แม้อย า กร้องไห้ก็


ร้องออกมาเหอะแต่ว่าเมื่อร้องกระทั่งพอใจแล้ว ก็จำเป็นต้องลุกขึ้นยืนยืด อีกรอบให้ได้

ความซาบซึ้งชดเชยความผูกพันไม่ได้

ใครก็ตาม สหายหรือคนแ ปลกหน้าคุณจำเป็นต้องเรียนรู้ที่จะยิ้ม หากแม้ในใจจะร่ำไห้ครวญคราง

สักเพียงใดเพราะมนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นแก่ตัว ก็เลยอย่ า ไปมุ่งมาดว่าจะมีคนใดกันดี

ต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไขหากใครคนหนึ่งไร้คุณค่าเพียงพอให้คุณถนอม ก็ต้องฝึกปล่อย

ฝึกหัดวาง ฝึกฝนทิ้ง

อย่ า เลือกคบคนที่รูปพรรณสัณฐาน

จงศึกษาที่จะยกย่องผู้ที่ความสามารถ รวมทั้งถ้าคุณมีความคิดว่าตนเองสู้คนอื่นๆเขามิได้อย่ า

ได้รู้สึกอกน้อยใจ ด้วยเหตุว่าคุณ ก็เป็นคนเดินดินเสมือนคนอื่นปกติ

พ่อแม่เป็นคนที่รักแล้วก็ประสงค์ดีต่อคุณสูงที่สุด

อย่ า คิดถึงท่านเฉพาะตอนไม่มีเงิน อย่ า มีความคิดว่าในสายตาบิดามารดา คุณยังเป็นเด็ ก

อยู่เสมอเวลาอันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของบิดามารดาแต่ว่าไม่สงส ารพ่อแม่เหรอ ที่มีลูกไม่เคยทราบโตสักครั้ง

ไม่มีอะไรอย่างเดิม

ด้วยเหตุว่าทุกสิ่งทุกอย่างแปรไปตลอดเวลาทุกนาที อย่ า เอากรรมวิธีการเก่าๆมาแก้ปัญหา คนสองคน

รักกันอาจมิได้อยู่ร่วมกันตลอดระยะเวลา อย่ า มัวแต่รำพัน อย่ า มัวแต่เรียกร้อง พราะ


สิ่งนี้อาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนห่างไกลกันมากยิ่งกว่าเดิม

วิถีทางของชีวิตนั้นย า วไกล

ควรเรียนรู้ที่จะเดินลำพังบ้าง เผื่อวันใดที่ผู้อื่นไม่ได้พึงพอใจคุณอย่างเดิม ก็ไม่ต้องเสียใจ

เพราะว่าทุกคนต่างมีเส้นทางของชีวิตที่จำเป็นต้องเ ดินเหมือนกัน ไม่มีผู้ใดเดินเดินคู่คุณไปจนกระทั่ง

จุดหมาย อย่ า ให้คนไหนกันผู้ใดผู้หนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง เปลี่ยนเป็นทั้งหมดใน

ชีวิตคุณความโชคร้ายของมนุษย์ เกิดขึ้นจากการรังเกียจที่จะอยู่เพียงลำพัง
อยู่คนเดียว
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13363/
คำค้นหา : พึ่งพาตัวเอง